In algemene zin is de mens in de schilderijen van Slotboom teruggebracht tot zijn meest basale vorm. Hij wordt weergegeven vanuit een persoonlijk perspectief: Eenzaam, kwetsbaar enz. Ook fysieke teloorgang speelt een rol. In zijn levensgrote doeken geeft hij de mens onbeschermd en fragiel weer. Rauw en zonder opsmuk, maar bezien met melancholie en mededogen. We kunnen onszelf herkennen in deze, soms confronterende werken. Individueel en toch universeel. Tempels van eenzaamheid en sterfelijkheid